Αυτή τη στιγμή, στα περίχωρα μιας από τις πλέον υπερμοντέρνες «μεγαπόλεις» του πρώτου κόσμου – και μάλιστα μετά από μια χρονιά όπου το παγκόσμιο κοινό φαινόταν επιτέλους να ευαισθητοποιείται σχετικά τη δραματική απειλή της υπερθέρμανσης του πλανήτη – συντελείται μια κλιματική καταστροφή, τρομακτική πέρα από κάθε φαντασία, ο υπόλοιπος κόσμος όμως δεν φαίνεται να δίνει ιδιαίτερη σημασία.

Οι φωτιές στη Νέα Νότια Ουαλία της Αυστραλίας μαίνονται από τον περασμένο Σεπτέμβριο, έχοντας μετατρέψει σε στάχτη πάνω από δύο χιλιάδες τετραγωνικά μίλια, και παραμένουν εντελώς ανεξέλεγκτες, ενώ είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα συνεχίσουν το καταστροφικό τους έργο τουλάχιστον μέχρι και τα τέλη του Γενάρη, οπότε αναμένονται και οι πρώτες μεγάλες βροχές. Μπορεί να διαρκέσουν και παραπάνω όμως, ενισχυμένες από τα αλλεπάλληλα κύματα καύσωνα που συγχρόνως πλήττουν την χώρα, η οποία τεχνικά αποτελεί μια ολόκληρη ήπειρο, και την θαλάσσια ζωή στον ωκεανό που την περιβάλλει. Όπως σημειώνει η κύρια αγγλόφωνη εφημερίδα της Σιγκαπούρης, Straits-Times, «στη στεριά, η διαρκώς αυξανόμενη ζέστη που επικρατεί στην Αυστραλία, θυμίζει συνθήκες Αποκάλυψης – στον ωκεανό, η κατάσταση είναι ακόμα χειρότερη».

 Η πυκνότητα του καπνού στην ατμόσφαιρα του Σίδνεϊ είναι τουλάχιστον δέκα φορές πάνω από τα επιτρεπτά όρια, παραλύοντας εντελώς την ζωή στην πόλη. Πάνω από 500 μίλια πιο μακριά, η Μελβούρνη στραγγαλίζεται επίσης από τα σύννεφα του καπνού, ενώ ακόμα και οι παγετώνες στη Νέα Ζηλανδία έχουν αλλάξει χρώμα από τις φωτιές. Μια πρώτη αναφορά που έκανε λόγο για «ουσιαστική εξαφάνιση» των κοάλα αποδείχθηκε εσφαλμένη, σύμφωνα με μια άλλη, νεότερη όμως, έχουν ήδη χαθεί από την καταστροφή 480 εκατομμύρια ζώα. Και επειδή τα φυτά περιέχουν διοξείδιο του άνθρακα το οποίο απελευθερώνεται με την καύση, όταν τελικά οι φωτιές καταπέσουν, θα έχουν τουλάχιστον διπλασιαστεί οι ετήσιες εκπομπές διοξειδίου του άνθρακα για την Αυστραλία.

 Το πιο ανησυχητικό από όλα όμως είναι ίσως η γενική απάθεια που παρατηρείται στον υπόλοιπο κόσμο σχετικά με την τεράστια αυτή καταστροφή. Πώς εξηγείται; Υπάρχουν πάντα οι συνήθεις λόγοι: η επιθυμία να αποστρέψει κανείς το βλέμμα και να μην αναλογιστεί τις ολέθριες συνέπειες για το μέλλον όλων μας, η κοντόφθαλμη προσέγγιση των media, και οι δυνάμεις της άρνησης οι οποίες φαίνονται να εκπροσωπούνται εξίσου πλέον από τον Αυστραλό πρωθυπουργό Σκοτ Μόρισον (ο οποίος εξελέγη μέσω μιας προεκλογικής εκστρατείας που στρεφόταν κατά της κλιματικής δράσης και πήγε διακοπές στη Χαβάη την ώρα που η χώρα του καιγόταν) όσο και από ομολόγους του όπως ο Ντόναλντ Τραμπ και ο Ζαΐρ Μπολσονάρο.

Υπάρχουν όμως και δύο επιπλέον παράγοντες, αμφότεροι δυσοίωνοι και αποκαρδιωτικοί για το μέλλον του πλανήτη. Ο πρώτος έχει να κάνει με την ήδη μακρά χρονική διάρκεια αυτής της καταστροφής, γεγονός που επιτρέπει την κανονικοποίησή της παρά τις τρομακτικές εικόνες που παρακολουθούμε σε συνέχειες στις οθόνες μας. Ο δεύτερος είναι ακόμα πιο ανησυχητικός. Η χλιαρή παγκόσμια ανταπόκριση στην καταστροφή που μαίνεται στην Αυστραλία, αποτελεί άλλη μια σαφή ένδειξη της τάσης να βλέπουμε τις συμφορές που συμβαίνουν σε μακρινά από μας σημεία του πλανήτη ως κάτι που δεν αφορά τις δικές μας ζωές.

Οι φωτιές στην Αυστραλία είναι μόνο μία από τις δοκιμασίες που θα πλήξουν τον πλανήτη στα χρόνια που έρχονται. Και θα είναι τραγικό η ανησυχία και η ευαισθητοποίηση για την κλιματική αλλαγή την υποτίθεται ότι όλοι μοιραζόμαστε πλέον, αντί να προκαλέσει μια έντονη αίσθηση κοινής μοίρας της ανθρωπότητας, να έχει ως αποτέλεσμα ένα σύστημα γενικευμένης αδιαφορίας που ορίζεται από όλο και στενότερους κύκλους συμπόνιας και ενσυναίσθησης.

Με στοιχεία από το άρθρο "Global Apathy Toward the Fires in Australia Is a Scary Portent for the Future" που δημοσιεύτηκε την πρωτοχρονιά στο New York