Όλοι έχουμε αγοράσει τουλάχιστον ένα μπουκαλάκι νερού, 0,50 ευρώ το μισό λίτρο. Μήπως θα το σκεφτόμασταν αλλιώς αν αναλογιζόμασταν ότι η ΕΥΔΑΠ  και οι ΔΕΥΑ παρέχουν στους καταναλωτές αρίστης ποιότητας πόσιμο νερό, τιμολογώντας στην τιμή του μισού ευρώ τα 1.000 λίτρα νερό; Άλλωστε, υπάρχει καλύτερο νερό από το τρεχούμενο;

Γίνεται να εμπορευματοποιείται ένα κοινό αγαθό που οφείλει να είναι δημόσιο και προσβάσιμο σε όλους;

Οι πολυεθνικές του νερού έχουν ετήσια κέρδη 40% υψηλότερα του φαρμακευτικού και πετρελαϊκού τομέα, ενώ μόνο δύο εταιρείες μαζί ελέγχουν πάνω από το 70% της παγκόσμιας αγοράς, λειτουργώντας ως ολιγοπώλιο και έχοντας ιδιωτικοποιήσει κοινωνικούς φυσικούς πόρους.

Και δεν είναι μόνο ότι πρώην στέλεχος πολυεθνικής χαρακτήρισε «ακραία» την ιδέα ότι η πρόσβαση στο νερό θα πρέπει να θεωρείται ανθρώπινο δικαίωμα.

Είναι μερικές από τις επιπτώσεις της ιδιωτικοποίησης του νερού που ακούγονται απίστευτες: Το δικαίωμα άντλησης νερού που εξασφάλισε η Νεστλέ από την πηγή μικρής πόλης στο Πακιστάν, το οποίο αφού το εμπλούτισε το διαθέτει τόσο ακριβά που η τοπική κοινωνία δεν μπορεί να το αγοράσει.

Στη Νιγηρία οι οικογένειες που ζουν κοντά στην εγκατάσταση εκμετάλλευσης του νερού τους ξοδεύουν τον μισό μισθό τους σε νερό… Τι είναι πραγματικά ακραίο;

1,5 εκατ. τόνοι πλαστικού ετησίως!

Δεν είναι μόνο οι ποταμοί και οι πηγές που δεν χρησιμοποιούνται για την ικανοποίηση των τοπικών αναγκών, αλλά για τα κέρδη των πολυεθνικών, είναι και η επιβάρυνση από τα φορτηγά και η ενέργεια που δαπανάται για τη μεταφορά του και κυρίως η ρύπανση από τα μη διασπώμενα πλαστικά.

Οι 1,5 εκατομμύριο τόνοι πλαστικού ετησίως που απαιτούνται για το εμφιαλωμένο νερό χρειάζονται αντίστοιχα βαρέλια πετρελαίου και εκατοντάδες χρόνια για να διασπαστούν ως απορρίμματα.

Αν τοποθετούσαμε δίπλα δίπλα τα πλαστικά μπουκάλια νερού που καταναλώνουμε ετησίως στην Ελλάδα, θα περιφράσσαμε δύο φορές τις ακτές της Μεσογείου, 40.000 χιλιόμετρα.

Προτασή μας:

 Η επιστροφή στο νερό της βρύσης και η απαίτηση για δημόσιους κρουνούς σε πάρκα και πλατείες είναι απαραίτητη προϋπόθεση για να αντισταθούμε στους εγχώριους και διεθνείς βαρόνους του εμφιαλωμένου νερού.

Η αστική και βιομηχανική χρήση νερού, είναι μόλις το 10% της συνολικής κατανάλωσης. Το υπόλοιπο 90% αφορά την αγροτική παραγωγή. Εκεί, κατά την άποψή μας οφείλουν να γίνουν τομές.

Με βάση την ισχύουσα νομοθεσία, και να ήθελε, κανένας δήμος δεν έχει το δικαίωμα να δίνει δωρεάν νερό στους δημότες του.

Με την ΚΥΑ περί “ανάκτησης κόστους” μπαίνει ταμπελάκι τιμής στη φύση. Ετσι, δεν πληρώνει αυτός που καταναλώνει υπέρμετρα ώστε να μειωθεί η σπατάλη, αλλά αυξάνεται η τιμή του νερού, με αποτέλεσμα να την πληρώνουν όλοι, ενώ και στην κοινωνική πολιτική το κόστος πληρωμής για όσους δεν μπορούν να αντεπεξέλθουν δεν το αναλαμβάνει το κράτος, αλλά οι πολίτες, με αποτέλεσμα να “επιδοτούνται” οι σπάταλοι και να μη βοηθιούνται αποτελεσματικά οι ευάλωτοι συμπολίτες μας…